Te veel en te lang...

Hola, daar ben ik weer, nu vanuit Quepos aan de westkust van Costa Rica.

De laatste week school gehad en ik ben nu aan het rondreizen op zoek naar de zon!
In Turrialba heb ik m laatste dagen school gehad en hebben we nog een keer een poging gewaagd om de vulkaan te zien.... vooral een poging gewaagd.
We hadden 's ochtends vroeg om kwart voor zeven afgesproken op het busstation om de bus van zeven uur te nemen naar Cartago om vandaar weer een andere bus te pakken naar de Irazu vulkaan. Ondanks de regen lieten we ons niet uit het veld slaan en liep het eerste gedeelte van ons plan gesmeerd, binnen anderhalf uur waren we in Cartago en konden we daar op zoek naar de andere bus. Aan twee personen gevraagd die dezelfde plek aanwezen en we hadden nog een kwartier, dus tijd genoeg voor een snelle plaspauze....niet dus. Bij terugkomst en navraag bleek de bus een kwartier eerder op een andere locatie vertrokken te zijn. Daar sta je dan in Cartago... dan maar met een taxi proberen, voor een goede prijs wilde hij ons wel naar boven brengen, prima, zien we die vulkaan tenminste vandaag nog.... niet dus! Bij aankomst boven op de vulkaan regende het echt als een waanzinnige, we zaten inmiddels in de regenwolk en het eerste wat we deden was dan ook het enige restaurantje/hutje inrennen om ons een beetje op te warmen.
Helaas was erg geen verwarming aanwezig, dus moesten we ons opwarmen aan de koppen koffie en thee en wachten en vooral hopen dat de wolk waar we inzaten snel voorbij zou drijven.
Na anderhalf uur wachten/drinken/eten kregen we toch de indruk dat deze wolk ons te machtig zou zijn en we voorlopig in dit hutje zouden moeten wachten totdat de bus (1x per dag) weer naar beneden zou gaan. Dan maar op zoek naar een foto van de vulkaan ... weten we tenminste wat we gemist hebben. Een mooie poster gevonden.
Inmiddels begonnen we het toch aardig koud te krijgen, begonnen we te ijlen vanwege de hoogte (een simpel potje galgje was al te moeilijk) en waren we blij dat we na 2,5 uur op de vulkaan te hebben gezeten weer met de bus naar beneden konden. Tot zover onze avonturen op de vulkaan.

Tot vrijdag les gehad in Turrialba en vrijdagavond afscheid genomen van m'n familie met een heerlijk diner. Ze hadden de tafel netjes gedekt en iedereen was erbij en na het eten kreeg ik zelfs nog cadeautjes... echt zo lief! Toch wel raar om de volgende dag weg te gaan en al te weten dat je deze mensen hoogstwaarschijnlijk nooit meer gaat zien. Een unieke ervaring voor mij in ieder geval die ik niet snel zal vergeten!

Zaterdag begon m'n echte reis dus. Aangezien het weer niet echt top was in Turrialba, tenzij je van regen houdt, was mijn doel De Zon!
In één dag ben ik dus van Turrialba naar San Jose gereist, door naar San Isidro en vandaar weer door naar Dominical. Een aardige trip met diverse bussen met te veel belevenissen onderweg om allemaal te beschrijven.
In de bus naar San Isidro zat ik naast een echt enorme negerT, Marion. Geweldige gast, hele verhalen over costa rica en veel vragen over nederland.

Uiteindelijk kwam ik laat in Dominical aan en was het eerste hostel vol, dus moest ik nog weer op zoek naar een andere verblijfplaats. Terwijl de zon net de zee inzakte vond ik een Cabina (hutje) waar ik kon verblijven, wel te duur, maar na zo'n dag maakt het je ook niet meer uit.
Met zicht op zee, biertje voor m'n neus en heerlijk maal vond ik het wel prima en ben ik vroeg m'n bed ingedoken.

De volgende dagen in Domincal gebleven, gesurfd, gezwommen, in m'n hangmat gehangen en rustig aan gedaan.
Zondagavond zat ik in een bar toen Marion doodleuk kwam binnenlopen! Haha, geweldig, ze waren een dag naar het strand geweest en kwamen nog ff een drankje doen. De rest van de avond met Marion en z'n drie vriendinnen aan de bar gezeten. Er is hier nogal een macho-cultuur (helemaal mijn ding....NOT), dus na een tijdje heb je de oppervlakkige gesprekken over vrouwen wel een beetje gehad, maar ondanks dat een gezellige avond gehad.

De laatste dag in Dominical ben ik naar Corcovado Park gegaan. Dit is een park dat nogal afgelegen ligt en vrij moelijk te bereiken is, dus moest ik wel met een tour mee.
's Ochtends vroeg met de bus naar een klein dorpje vanwaar we met een boot over de rivier en zee naar het park toegingen. Ik was de eerste die werd opgepikt en stuk voor stuk pikten we de anderen op. Het leek erop dat het een gezellig amerikaans onderonsje zou worden (jippie), maar uiteindelijk werd ik nog vergezeld door een stel uit Barcelona.
Bij aankomst bij het park zakten even m'n broek af, we hadden net een strandlanding met de boot gemaakt en iedereen sprong vlotjes het water in om naar het strand te lopen. Op het strand aangekomen draaide ik me om en zag ik een ouder amerikaans stel met de grootste moeite de boot uitkomen terwijl ze in de ene hand hun bagage vasthielden hielden ze in de andere hand een paraplu!!! Ik ga naar het regenwoud en neem mee.... een paraplu¿?¿
Ik keek het stel uit Barca aan en we draaiden ons maar snel lachend om en liepen het park in...

Gisteren heb ik Domincal verlaten om in te ruilen voor Quepos, zo'n 45 km noordwaarts. Het plan was om de bus van 11:30 te nemen van Dominical naar Quepos, 2 uurtjes bus en dat zou het zijn.
Het liep zoals gewoonlijk weer eens anders. Bij de bushalte aangekomen zaten er al een amerikaanse jongen en een Tico-moeder en kind te wachten. De bus van 11:30 kwam ook rond die tijd aan, maar had vandaag geen zin om noordwaarts te gaan en ging vandaag naar het zuiden... Dan maar wachten op de volgende bus...
Tijdens het wachten kwam er een tico met een busje langs die ons allen wel naar Quepos wilde brengen, maar hij vroeg echt de hoofdprijs aan ons (gringo's), dus we lieten hem uiteindelijk alleen met de vrouw en het kind vertrekken. Na een tijdje gewacht te hebben en nog steeds geen bus,besloten we (die amerikaanse jongen en ik) maar te gaan liften vanaf de hoofdweg. We pakten onze spullen en liepen naar de rand van het dorp waar de hoofdweg langs komt. Onderweg kwamen we de tico tegen met z'n busje die ons nu wel voor een normale tico-prijs mee wilde nemen, haha de volhouder wint! Hup, achterbak open, rugzakken erin gegooid, daarna onszelf tussen de bagage gegooid en gaan met die bus!
Halverwege moest de amerikaan eruit en had ik nog een klein uurtje te gaan voordat ik in Quepos zou aankomen... niet dus. Onderweg was er een brug kapot en dat kostte me nog eens ruim twee uur wachten totdat de brug gemaakt zou worden.
Wederom aan het eind van de dag kwam ik aan in Quepos, gelijk het hostel gevonden, waar natuurlijk de dorm volzat, dus ik heb nu in een vierpersoonskamer overnacht... soms heb je ook geen zin meer om moeilijk te doen. Vanavond slaap ik gewoon weer in een dorm tegen een schappelijke prijs.

Goed, dat was het even 'kort' samengevat. Bedankt dat je de moeite hebt genomen om het hele stuk te lezen, of heb je stiekem het middenstuk overgelagen en ben je doorgescrolld naar het einde ,-). Doe je dat met het lezen van boeken ook, even snel de laatste pagina lezen¿?

Bedankt voor de reacties en tot snel!

Saludos!

PS: Muziektip: Pete Philly & Perquisites!

PPS: Ook in dit land heb ik alweer een zonnebril in twee delen moeten achterlaten. Volgens mij gaat dit een gewoonte worden, twee maanden geleden eentje in parijs, van de zomer één in Berlijn en nu alweer één in Costa Rica!