De andere kant (deel 1)

Reizen, de verhalen zijn altijd prachtig, de één nog mooier dan de ander en ander nog geweldiger dan de één. Maar is het werkelijk alleen maar zonneschijn? Deze keer de ongecensureerde keiharde waarheid van het reizen, een dag van een reiziger, deel 1.

“Waar is de bus naar Kochi?” vraag ik aan de officieel uitziende man op het busstation van Mysore. De man bladert wat door het kladboek dat hij in zijn hand heeft, kijkt nog eens op het ticket dat ik in mijn hand heb en zegt daarna “Die komt op dit busstation”. Ik tel even heel snel tot tien en vertel de beste man dat ik weet dat de bus op dit station aankomt, maar of hij ook weet bij welke halte? Ik zie één groot vraagteken op het voorhoofd van de man en binnen no-time worden we omringd door een tiental Indiase mannen die om een plekje vechten om m’n ticket te zien en om vervolgens in een hevige discussie lost te barsten. Na vijf minuten lijkt de discussie nog geen steek verder gekomen te zijn en besluit ik er tussen uit te knijpen, overigens zonder dat geen enkele man dit opmerkt.

Ik stationeer me op een strategische plek op het busstation zodat ik elke bus kan zien die op het station aankomt en zo de juiste eruit kan pikken, in ieder geval dat hoop ik dan maar. Terwijl ik daar zit en een beetje door de Lonely Planet aan het bladeren ben zie ik in m'n ooghoeken een andere westerling verschijnen. Het type dat iets te lang aan het reizen is, gehuld in de hippie-achtige kleding. Ik vraag me toch telkens weer af waar deze kledingkeuze vandaan komt. Het is niet dat de locals ook in deze kledij lopen, sterker nog zij snappen ook niks van deze kledingkeuze, of dat het de laatste mode is.
In ieder geval probeer ik me te verschuilen achter de Lonely Planet, waarbij ik er al snel achter kom dat dit nou niet echt de beste schuilplaats is. Elke reiziger is natuurlijk overduidelijk te herkennen aan de Lonely Planet en ook deze man heeft het al snel in de smiezen en er is geen ontkomen meer aan voor me.
Na het standaard vragenrondje Waar kom je vandaan?, Waar ga je heen? En Waar ben je allemaal al geweest? begint hij zijn verhaal te vertellen. Aan z’n Freek (Seth & Fiona) accent had ik al direct opgemaakt dat het één van onze oosterburen betrof en de man verteld me trots dat hij op kosten van de Duitse staat al jarenlang aan het rondreizen is, omdat hij de Duitse staat er van heeft overtuigd dat hij ernstig ziek is, maar blijkbaar niet ernstig genoeg om al jarenlang rond te reizen door India.
Gelukkig word ik gered door de bus en snel ik me vliegensvlug richting de bus naar Kochi.

De bus naar Kochi is een zogeheten Slaapbus. Ik wring me de bus in en zoek m’n bed op. Helemaal achterin de bus vind ik m’n slaapvertrek, een hokje van 1 meter 60 lang en 80 centimeter breed met een oud, vies, zompig matras bevuilt door alle voorgaande zwetende reizigers. Ik klim in m’n hok en probeer een zo’n comfortabel mogelijke houding aan te nenen terwijl de bus vertrekt.
In het matras zit een voorgevormd kussen en die van mij zit aan de voorzijde. Wat me in eerste instantie geen probleem lijkt, want van achteruit rijden word ik niet misselijk, blijkt na een aantal remacties van de chauffeur toch een probleem te zijn. Ik probeer zo goed en zo kwaad de nacht door te komen, terwijl de busschauffeur vrolijk toeterend heel India laat weten dat hij er aan komt.

’s Ochtendsvroeg stap ik de bus uit en pik m’n rugzak op uit het bagageruim van de bus. Direct word ik omgeven door Indiers die allemaal m’n vriend zijn en me naar de beste en mooiste hostels van Kochi willen brengen, wat een aardige mensen zou je bijna denken.
Ik baan me een weg door m’n ‘vrienden’ naar de rickshaw bestuurders. Aan de eerste rickshawbestuurder vraag ik: “Ken je Shiva Guesthouse?”, waarop hij “Ja, ja natuurlijk” antwoord. “Hoeveel kost dat?”, “200 Rupies” zegt de beste man zonder te verbleken. Ik lach en zeg “50 Rupees”. Waarop de man bijna in tranen uitbarst en vertelt dat hij echt niet lager kan gaan met de prijs. Dit toneelstuk gaat zo nog even voor een paar minuten door en uiteindelijk stap ik in de rickshaw voor 70 Rupees.
Als we net onderweg zijn zegt de man “Hotel Vikram huh”. “Nee ik wil niet naar Hotel Vikram, ik wil naar Shiva Guesthouse” en wijs de bestuurder de plek aan op de kaart. Hij bestudeert de kaart eventjes en trekt weer op. Boven het getoeter uit zegt hij “Shiva Guesthouse is gesloten, bestaat niet meer, maar Hotel Vikram is beter”. Nogmaals vertel ik de man dat ik naar Shiva Guesthouse wil en zelf wel wil zien dat ze gesloten zijn. Na een paar minuutjes stoppen we in een straatje en de bestuurder geeft me zo’n blik van “Ja, we zijn er”. Ik kijk waar we zijn en inderdaad we zijn er, bij Hotel Vikram dan. In niet misstaande bewoording vertel ik de man dat hij me nu echt naar Shiva Guesthouse moet brengen. De man probeert het nog een paar keer om me naar binnen te krijgen, maar als een klein kind blijf ik achterin de rickshaw zitten en al snel ziet de man in dat het hem niet gaat lukken en rijdt me naar Shiva Guesthouse, dat waarempel helemaal niet gesloten is. Ik geef de man de afgesproken 70 Rupees, waarbij hij nog een zielig verhaal begint over het feit dat hij omgereden heeft en het hem meer benzine heeft gekost, maar ik laat de man wegkwijnen in zelfmedelijden en loop het guesthouse in.

Wordt vervolgd....